Fotel marzeń prezydenta Częstochowy

Urzędnicy mówią, że więcej wystawał w sekretariacie gabinetu. Tam przeglądał dokumenty. Lubił być z ludźmi. W gabinecie niemal sterylna czystość. Na biurku tylko recepty. Ale w końcu Piotr Kurpios to lekarz, więc porządek na wysoki połysk to dla niego normalka.

Fotel też pewnie dobierał z fachowego punktu widzenia. Jest ortopedą, więc wygoda dla kręgosłupa to standard.

Fotel, owszem jest wygodny. Ale np. podnóżka nie ma. Ot, czarna skóra, gięte poręcze.

Nie jest to fotel prezydenta Tadeusza Wrony. Kurpios zmienił nie tylko fotel, ale całe umeblowanie. Kazał wymienić czarne meble, hit pierwszej połowy lat 90. XX w. na miodowe z Jarocińskich Fabryk Mebli, jak przeczytaliśmy na zachowanej nalepce, czołgając się pod biurkiem, w poszukiwaniu nazwy producenta. Jednak nie są nowe, ale z gabinetu wiceprezydenta z czasów Wrony, Jacka Betnarskiego. A te czarne powędrowały do gabinetu, który nie jest używany. Ten miód to nie jest jakieś "miodzio". Mają już jedenaście lat, ale są w dobrym stanie. Taki standard - meblościanka, stół na sześć osób, stolik do kawy, biurko, fotel. Dziś taki nowy zestaw kosztuje dwa tysiące złotych. Nie ma kanapy.

W pokoju nie czuć żadnych zapachów. Ostatnim prezydentem, który palił papierosy była Ewa Janik, pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Wiesław Maras pozwalał sobie tylko wysłuchiwać koncertów orkiestry dętej, która grała mu pod oknami, na imieniny. Halina Rozpondek, Tadeusz Wrona nie mieli zachcianek.

Najładniejsza jest w gabinecie bukowa podłoga. Świetnie utrzymana. Na ścianach dwie Matki Boskie Częstochowskie, ale w małych rozmiarach. Jedna jako ryngraf, nad drzwiami. Jest jeszcze krucyfiks, niewielki, przy meblościance. Za to dwa obrazy, abstrakcja i pejzaż, lokalnych artystów są sporych rozmiarów. Widok z okna nieciekawy, na wewnętrzny parking urzędu.

Są jeszcze żywe kwiatki - anturium, storczyk, fikus. W dobrym zdrowiu.