Boks: Góral po Gołocie

W 1999 roku Grant miał 27 lat, 30 zwycięstw, żadnej porażki, i przez Amerykanów był uznawany za nadzieję na wyrwanie pasów z rąk uznawanego za niezwykle nudnego, unikającego skandali, mistrza Lennoxa Le-wisa. Gołota taką konfrontację miał już za sobą: dwa lata wcześniej został przez Brytyjczyka znokautowany po 93 sekundach od wejścia do ringu. Jego popularność wciąż jednak nie malała, więc do Trump Taj Mahal w Atlantic City znów przyszły tłumy kibiców.

Faworytem był Grant. Amerykanin nazywany "Big" , rzeczywiście był wielki - 202 centymetry wzrostu i 114 kg wagi - dawały mu dodatkowe poczucie pewności siebie.

To przekonanie o własnej wartości zostało nadkruszone już w pierwszej rundzie - Gołota dwukrotnie posyłał Granta na deski! Ale fakt, że rywal uparcie wstawał, znów okazał się dla Polaka zabójczy. Zamiast nadal wykorzystywać przewagę w wyszkoleniu technicznym wdawał się w coraz ostrzejszą bijatykę. I znów skończyło się to fatalnie - w dziesiątej rundzie oberwał raz i drugi, przestał reagować na wydarzenia, więc Grant rozpoczął egzekucję. Wreszcie po prawym podbródkowym Polak obejrzał z bliska matę pokrywającą ring i chociaż wstał na nogi, to sędzia Randy Naumann uznał, że jest już po wszystkim. Gwoli ścisłości trzeba dodać, że Gołota bynajmniej przeciwko takiemu werdyktowi nie oponował.

A Grant? Pięć miesięcy później stanął naprzeciw Lewisa. Mistrz zrobił swoje i w 2. minucie i 53. sekundzie drugiej rundy Amerykanin mógł już się pakować. Później przegrał jeszcze dwie walki, ostatnią ponad siedem lat temu. Od tego czasu zwyciężał ośmiokrotnie i w efekcie znów znalazł się blisko szczytu. I znów w przedsionku wielkiej sławy trafia na Polaka. Tyle tylko, że nie na przyzwyczajonego do porażek Gołotę, a na twardego Górala.

- Poprawię to, co Andrzej wtedy zepsuł - już zapowiada Adamek.